Roma antica foro romano colosseo altare della patria circo massimo roma virtuale 3d lazio

Kwadraty Rzymie

Plac Campo de’ Fiori

Campo dìe fiori jest jednym z najpiękniejszych placów w mieście. W średniowieczu nazwa placu nie oznaczała targu kwiatowego, ale dosłownie „Pole Flory” i nawiązuje do łąki rozciągającej się w tym miejscu. Otoczony malowniczymi kamienicami i pałacami, których tło stanowią różnokolorowe kramy, stragany z owocami, kwiatami i rybami. Spacerując pomiędzy stoiskami, w niezwykły sposób chłonie się klimat i atmosferę tego miejsca. Można tam zobaczyć mężczyzn ostrzących noże, handlarzy ryb głośno zachwalających swoje towary, czy też gospodynie domowe, które targują się ze sprzedawcami.
Wchodząc na plac od razu zobaczymy pomnik z posępną postacią Giordana Bruna. Łatwo poczuć klimat jednego z najsławniejszych wierszy Czesława Miłosza, zaczynającego się „W Rzymie na Campo de’ Fiori…”. Giordano Bruno, wybitny myśliciel XVI w., był pierwszym uczonym, który otwarcie poparł heliocentryczną teorię Kopernika. Zjeździł całą Europę, nie mogąc nigdzie zagrzać miejsca. Wreszcie wpadł w ręce inkwizycji i stanął przed sądem. Pomimo siedmioletniego procesu i wyparcia się swoich tez, został skazany na śmierć. Wyrok wykonano na Campo de’ Fiori 17 lutego 1600 roku, filozof został spalony na stosie. Od tego czasu Bruno pozostaje duchowym patronem wolnomyślicieli, a jego śmierć jest symbolem bezwzględnych działań inkwizycji. Pomnik filozofa powstał w 1889 roku i był jawną prowokacją wymierzoną w Kościół.
Dziś w okolicy nie ma zbyt wiele otwartych dla turystów miejsc do oglądania, oczywiście z wyjątkiem rynku i posągu na jego środku. Warto jednak zajrzeć na sąsiedni plac Farnese, gdzie króluje majestatyczna fasada najważniejszego renesansowego budynku w Rzymie – Palazzo Farnese, dzieła wielkich architektów szesnastego wieku: Antoniego da Sangallo Młodszego, Michała Aniola Buonarottiego, Vignolę i Giacoma della Portę. Z Campo de’ Fiori graniczy też wielki budynek Palazzo della Cancelleria – kolejna enklawa watykańska w Rzymie – z pokaźnym herbem rodziny Della Rovere na rogu pałacu wychodzącym na plac. Przyjemnie jest też powałęsać się po pobliskich uliczkach, bo zawsze można znaleźć okazję by kupić coś uroczego na pamiątkę. Na Campo de’ Fiori roi się od kawiarenek i restauracji. Można przysiąść w jednej z nich i znad filiżanki cappuccino obserwować życie na targu.

Plac Wszystkich Ludzi (Piazza del Popolo) i Kościół Najświętszej Maryi Panny Wszystkich Ludzi (Kościół Santa Maria del Popolo)

Plac ten wybudowano, aby upamiętnić potęgę Rzymu. Został wykończony przez Valadiera (1811-1816). Drzwi del Popolo to drzwi renesansowe. Można przez nie wejść do miasta i podążyć jedną z trzech dróg, które się tam zaczynają: Via del Corso, Via del Babuino i Via Ripetta. To trzy ulice, które są częścią dwóch bliźniaczych kościołów dzielących plac: Kościół Santa Maria dei Miracoli (1675-79) i Kościół Santa Maria di Montesanto, (1662-75) zaczęty przez Carlo Rainaldiniego i ukończony przez Berniniego razem z kontrybucją Carlo Fontany. Plac ten jest zdominowany przez obelisk Flaminio (monolit z granitu egipskiego mający 24 m wysokości z roku 1200 p.n.e.)
Na końcu placu a przed łukiem triumfalnym znajduję się Kościół Santa Maria del Popolo, który został zbudowany przez Andrea Bregno pomiędzy 1475 a 1477 rokiem podczas papiestwa Sykstusa IV Della Rovere. Kaplica Cerasi w swoim wnętrzu mieści obrazy Caravaggiego („Nawrócenie świętego Pawła w drodze do Damaszku” oraz „Ukrzyżowanie św. Piotra”) a także freski na sklepieniu “La Natividad” Pinturicchiego. Inną ważną kapliczką jest kapliczka Chigich, która została zaprojektowana przez Rafaela i udekorowana przez Berniniego, w swojej kopule zawiera mozaikę przedstawiającą Boga jako Stworzyciela Świata.

Plac Hiszpański

Plac ten wraz ze schodami zabytkowymi jest symbolem elegancji i wyniosłości rokoko. Owe schody liczą 134 stopnie i prowadzą aż do Kościoła św. Trójcy (dzieło Francesco de Sanctis (1723-1726)). Zostały zbudowane, by połączyć Ambasadę Hiszpanii przez Świętą Stolicę (skąd wzięły swoją nazwę) ze wspomnianym Kościołem św. Trójcy. U stóp schodów, w centrum placu znajduje się Fontana della Barcaccia, czyli fontanna z łódką, Pietra Berniniego i jego syna Gianalorenza, która swoją nazwę zawdzięcza łódce wyrzuconej na plac podczas

Plac Navona

Ma ogromne rozmiary, 240m x 65m i jest jednym z przykładów sztuki barokowej. Na placu organizowano spektakle i zawody. Znajdują się na nim trzy fontanny; najbardziej skrajne Fontanna Neptuna lub Calderona oraz Fontanna Del Moro zaprojektowane przez Giacomo della Porta (1586). Fontanna centralna to Fontanna Czterech Rzek (Nilu, Gangesu, Dunaju i Río de la Plata), dzieło wykonane na zlecenie papieża Innocentego X przez Gianlorenzo Berniniego(1651).
Nazwa placu bierze swój początek od łacińskiego wyrazu "in agone” ,które później zmieniło się w "nagone" , a na końcu w "navona".
Na przeciwko Fontanny Czterech Rzek znajduję się średniowieczny kościół Sant’Agnese in Agone , zaprojektowany przez Girolamo Rinaldiniego i ukończony przez Borrominiego w 1652 (to on nadał mu prostopadły charakter, dodał bliźniacze dzwonnice i sklepienie). WeWe wnętrzu kościoła znajdują się bogate dekoracje ze złota i marmuru

Plac Wenecki i Ołtarz Ojczyzny

Piazza Venezia to jeden z głównych punktów orientacyjnych miasta. Znajdując się w samym centrum miasta skupia wokół siebie znane polityczne, religijne i turystyczne obiekty. Tu także zbiegają się arterie komunikacyjne, co czyni XV wieczny plac, autorstwa Battisty Albertigo, jednym z głównych punktów przesiadkowych. Jego nazwa pochodzi od imponującego budynku Palazzo Venezia (1455), zbudowanego na życzenie papieża Pawła II. Przez kilka pierwszych lat pełnił funkcję rezydencji papieskich. Następnie służył jako ambasada Republiki Weneckiej przy Państwie Kościelnym (stąd przyjęta nazwa). Uznawany jest za jeden z najczystszych i najpiękniejszych przykładów surowej, renesansowej architektury świeckiej. W 1797 roku pałac przejęła Ambasada Austriacka, która miała tam swoją siedzibę do czasów faszystowskich rządów Mussoliniego. Na jego życzenie pomieszczenia pałacowe zmieniono w jego ekluzywny apartament. To właśnie z tego miejsca Duce przemawiał do zgromadzonych na placu tłumów. Dzień przed upadkiem rządu budynek został oddany miastu, do użytku publicznego, gdzie mieści się dziś muzeum z kolekcją dzieł zgromadzonych przez Pawła II. Na dziedzińcu pałacowym stoi urocza fontanna, przedstawiająca zaślubiny Wenecji z morzem.

Po przeciwnej stronie placu wznosi się wzorowany na Palazzo Venezia Budynek Towarzystwa Ubezpieczeniowego. W ostatnich latach swojego życia mieszkał tu Michelangelo Buonarroti, gdzie zmarł 18 lutego 1564 roku.

Obok Pałacu Weneckiego widnieje skromna fasada urokliwego kościółka pod wezwaniem San Marco, z IV wieku (Trawertyn zdobiący fasadę kościoła pochodzi ze znajdującego się nieopodal Koloseum). Bryła architektoniczna została przebudowana kolejno w IX, XV i XVII wieku. Z dziedzińca Palazzo Venezia dostrzec można zabytkową Kampanilę z XII wieku. Sąsiadujące zabytki zostały ze sobą połączone, aby papież mógł nie wychodząc na zewnątrz przemieszczać się z Pałacu na mszę lub publiczne błogosławieństwa. W Atrium znajduje się lapidarium, miejsce przechowywania fragmentów zabytkowych, nagrobnych płyt paleochrześcijańskich. Wnętrze jest ciekawym przykładem połączenia sztuki renesansowej z barokową. Warto zwrócić uwagę na kasetonowy sufit, jeden z dwóch XV-wiecznych przykładów w Rzymie, obok bazyliki Santa Maria Maggiore. Widnieje tu wciąż herb papieża Pawła II, przedstawiający białego lwa ze złotą wstęgą. Najciekawszym zabytkiem jest tu jednak mozaika z IX wieku, znajdująca się w absydzie kościoła. Przedstawia ona wiele postaci w otoczeniu Chrystusa, m.in. św. Marka, św. Agnieszkę i Grzegorza IV z domalowaną kwadratową aureolą. W ten sposób znakowano, że przedstawiana osoba wciąż jeszcze żyje. Na łuku triumfalnym dostrzec można kolejne mozaiki z tego samego okresu, przedstawiające Chrystusa i symbole Ewangelistów. Przed kościółkiem znajduje się mały placyk z jedną „figur mówiących” Rzymu, nie tak znaną jak Il Pasquino czy Il Babuino, ale równie ciekawą. Postać zwana jest Madamą Lucrezią (Jaśnie Panią) i podobnie jak wcześniej wspomniane rzeźby pochodzi z czasów starożytnych. Swoją nazwę zawdzięcza najprawdopodobniej Lukrecji d’Alagno, która była przyjaciółką Pawła II. W rzeczywistości postać przedstawia Izydę, egipską boginię.

Na wprost Ołtarza Ojczyzny, na samym końcu placu wznosi się piękny i wysoki Palazzo Bonaparte (Pałac Bonapartego), własność rodziny Napoleona. W budynku tym mieszkała jego matka, Letizia Romarino Bonaparte, do swojej śmierci w 1836 roku.

Nad placem Dominuje Ołtarz Ojczyzny (Altare della Patria), zwany popularnie przez Rzymmian il Vittoriano. Jest to muzeum-pomnik, zaprojektowany przez Giuseppe Sacconiego. Powstawał w latach 1885 – 1911, dla uczczenia wielkiego wydarzenia, jakim było Zjednoczenie Włoch. Na pierwszym poziomie znajduje się Grób Nieznanego Żołnierza, dodany w 1921, na którym płonie wieczny ogień i gdzie przez cały dzień trwa warta honorowa. Na cokole, w centralnej części stanął monumentalny, 12-metrowy konny pomnik króla Vittorio Emanuele II. We wnętrzu budynku mieści się Museo del Risorgimento, w którym za darmo oglądać można cenne pamiątki z czasów walk o Zjednoczenie. Warto pokusić się o wyjście na samą górę, gdyż rozciąga się stąd niesamowicie piękna panorama miasta.